ترانه می خواند

بخشی از کتاب 

حالا که پدر تا ابد آرمیده،من ترانه تنها بازمانده او،زنده ام تا بر سرت فریاد بکشم.بر سر تو که زمانی شهره شهر بودی ومردم از عشق تو و پدرم خوشحال شدند و جشنها گرفتند.
من مولود همان عشق بودم .عشقی که تو به آن خیانت کردی،خیانتی آشکار که همان مردم لعن و نفرینت کردند.چرا که پدرم مظلوم ترین بشری بود که خدا آفرید.....
قبل از آنکه پدرم را بکشی،خوب نگاهش کردی؟اسکلتی که آرام فقط نفس می کشید و با چشمانی همیشه خیس و زبانی که بیست و پنج سال هیچ کلامی نگفت .که نمی توانست بگوید.
او منتظرت بود.منتظر که برگردی و از این دنیای بی ارزش خلاصش کنی.
و تو آمدی و او را کشتی.قاتل،این تنها، اولین جرم توست که باید برای آن مجازات شوی.