بخشی از زندگینامه پاتریک وایت 

پاتریک وایت  زاده 28 می 1912 می باشد ، وی 30 سپتامبر 1990 درگذشت . وایت اولین نویسنده‌ی استرالیایی است که توانست نوبل ادبیات 1973 را به خاطر روایت‌های حماسی و روانشناسانه‌اش که فصل نوینی در تاریخ ادبیات بود، از آن خود کند. آثار وایت دربرگیرنده‌ی مسایل هویتی، پرسش‌های هستی‌شناختی و ضعف‌ها و ریاکاری‌های بی‌شمار انسانی است که با استعاره‌های بدیع و نو درهم می‌آمیزد. وایت شخصیت عجیبی داشت: از پذیرش عنوان «شوالیه» که در  سال 1970 به او تعلق گرفت، استنکاف کرد. او حتی در مراسم دریافت جایزه‌ی نوبل هم شرکت نکرد و نماینده‌یی فرستاد تا جایزه‌اش را تحویل بگیرد. وایت تمام پولی را که از جایزه‌ی نوبل به دست آورد، صرف راه‌اندازی «بنیاد جایزه‌ی پاتریک وایت» نمود که همه‌ساله به نویسندگان مستعد و خلاق تعلق می‌گیرد. وی در سال 1979 که نامزد دریافت جایزه‌ی ادبی بوکر شده بود، درخواست کرد نامش را از میان اسامی نامزدها خط بزنند تا با این کار شانس دریافت این جایزه را به نویسندگان جوان‌تر بدهد. وایت یک‌بار دیگر هم وقتی دیگر در قید حیات نبود، برای رمان «مرد نقاش» نامزد جایزه‌ی بوکرِ نویسندگانِ مُرده شد. وایت در عمر 78 ساله‌اش، 12 رمان، سه مجموعه داستان کوتاه، و هشت نمایش‌نامه نوشت.

برخی از اثار :

رمان ها

• درهٔ شادی (۱۹۳۹)
• زنده‌ها و مرده‌ها (۱۹۴۱)
• داستان عمه (۱۹۴۸)
• درخت انسان (۱۹۵۵)
• داس (۱۹۵۷)
• ارابه سواران (۱۹۶۱)
• چشم توفان (۱۹۷۳)

نمایشنامه

• زمانی در سارساپاریلا

مجموعه داستان کوتاه

• سوخته‌ها (۱۹۶۴)
• طوطی‌ها (۱۹۷۴)