تحصیلات سیاوش کسرایی

سیاوش کسرایی در تاریخ 5 اسفند ماه 1305 در اصفهان به دنیا آمد. او از خردسالی به تهران آمد و دوره ابتدایی خود را در مدرسه ادب گذراند و سپس در مدرسه نظام و دارالفنون مشغول به تحصیل شد. او در سال 1329 از دانشکده حقوق دانشگاه تهران فارغ التحصیل شد و برای خدمت سربازی به دانشکده افسری رفت. البته کسرایی موفق به دفاع از پایان نامه خود نشد زیرا در آن به جنبش کارگری پرداخته بود.

او سپس در سال 1331 در سازمان همکاری بهداشت مشغول به کار شد و در نشریه های بهداشت همگانی در ناحیه دریای خزر نقش داشت. او از اواسط دهه 1330 تا اواخر دهه 1350 در سازمان های مربوط به مسکن عمومی مشغول به کار بود. او همچنین در کنار این مشاغل به تدریس ادبیات در دانشگاه های تهران و زاهدان نیز می پرداخت.

آغاز شاعری و عضویت در حذب توده

سیاوش کسرایی از جوانی سرودن شعر را آغاز کرد. او در کنار فعالیت های ادبی و سرودن شعر به فعالیت های سیاسی نیز مشغول بود و در حذب توده ایران فعالیت می کرد. او از سال 1327 وارد حذب توده شد و پس از کودتای 1332 مدت کوتاهی به زندان رفت. اما در نهایت به دلیل همین فعالیت ها در سال 1362 مجبور به مهاجرت از ایران شد. او در ابتدا به کابل رفت و سپس مدتی را در مسکو گذراند. سپس 12 سال پایانی عمر خود را در اتریش ساکن شد.

منظومه آرش کمانگیر

کسرایی در سال 1369 از حذب توده کناره گیری کرد و آخرین مجموعه شعر خود با نام مهره سرخ را در سال 1374 و در اعتراض به سیاست حذب توده و عواقب آن به چاپ رساند. او در سال 1374 مانی که 69 سال سن داشت بر اثر جراحی قلب و ابتلا به بیماری ذات الریه از دنیا رفت و در گورستان مرکزی وین پایتخت اتریش در بخش هنرمندان به خاک سپرده شد.

تاسیس کانون نویسندگان ایران

سیاوش کسرایی در سال 1347 به همراه تعدادی دیگر از نویسندگان کانون نویسندگان ایران را بنیان گذاری کرد و تا سال 1351 یکی از دبیران منتخب آن بود. اما در سال 1358 هیئت دبیران کانون نویسندگان ایران که عبارت از احمد شاملو، غلامحسین ساعدی، اسماعیل خویی و تعدادی دیگر از مشاهیر بودند تصمیم به اخراج سیاوش کسرایی گرفتند. این تصمیم نهایتا با تایید مجمع عمومی کانون نویسندگان ایران منجر به اخراج کسرایی و چندی دیگر از اعضای حذب توده از جمله هوشنگ ابتهاج شد.

سیاوش کسرایی و نیما یوشیج

آثار سیاوش کسرایی

سیاوش کسرایی از شاگردان نیما یوشیج بود که تا لحظه مرگ به سبک شعری او وفادار ماند. او اولین منظومه حماسی به سبک نیمایی را سرود و نام آن را آرش کمان گیر گذاشت. این منظومه از شاهکارهای دوره کاری کسرایی است. از دیگر مجموعه شعرهای او می توان به آوا، در هوای مرغ آمین، با دماوند خاموش و خون سیاوش اشاره کرد.

او در در نیمه دوم دهه 40 با چاپ شعر یونانی برای آهنگساز شهیر میکیس تئودوراکیس دچار ممیزی شده و ممنوع القلم شد. زیرا بیت پایانی این شعر با وطنم قلب من است، قلب من زندانی است تمام می شود.

سیاوش کسرایی آثار خود را به دیگر شاعر توانمد کشور یعنی هوشنگ ابتهاج سپرده و او را متولی آثار خود کرده است. از دیگر آثار به جا مانده از او می توان به سنگ و شبنم، بعد از زمستان در آبادی ما، به سرخی آتش به طعم دود، تراشه های تبر و هوای آفتاب اشاره کرد.