چاپ کتاب

پدر او مهندس و مادر او خانه دار بود. او از دوران نوجوانی به نویسندگی علاقه داشت اما خانواده او موافق این کار نبودند و او را به درس خواندن تشویق می کردند. در مسابقه شعری که در مدرسه برگزار شد توانست اولین جایزه ادبی خود را کسب کند. چندی بعد مقاله ای برای روزنامه دیواری خواهرش تهیه کرد و آن مقاله نیز موفق به دریافت جایزه شد.

خانواده پائولو می خواستند او مهندس شود. به همین دلیل او را تحت فشار قرار دادند، او که تمایل به پیروی از اجبار خانواده نداشت شروع به مخالف با آن ها کرد. از این رو پدرش که فکر می کرد پائولو با بحران روانی مواجه است او را به بیمارستان روانی فرستاد تا تحت درمان قرار گیرد. اما پائولو چندین بار از آنجا فرار کرد. پس از مرخصی از آنجا بسیار در خود فرو رفته بود که باعث شد خانواده اش او را تحت نظر روانپزشک قرار دهد. روانپزشک گفت که پائولو مشکلی ندارد و فقط باید نحوه رو به رو شدن با زندگی را بیاموزد. او پس از گذشت ده سال از این تجربیات یعنی در سال 1998 کتاب ورونیکا تصمیم می گیرد بمیرد را نوشت و در همان سال بیش از هزار نامه و ایمیل دریافت کرد که مردم از تجربیات مشابه خود در آن ها نوشته بودند. موضوع این کتاب اغلب در مورد خودکشی و افسردگی است که در یک کنفرانس ملی مورد بحث قرار گرفت و یک سال پس از چاپ آن قانون ممنوعیت پذیرش بی رویه بیماران در بیمارستان روانی در کنگره تصویب شد.

پائولو پس از گذراندن آن دوران دوباره به تحصیل روی آورد اما مدتی بعد آن را رها کرد و به جنبش هیپی پیوست. در همین سال ها با آهنگسازی به نام رائول سی شاس آشنا شد، رائول از او خواست که متن ترانه هایش را بنویسد. این دو تا زمان مرگ رائول یعنی تا سال 1976 با یکدیگر همکاری کردند و بسیار موفق بودند. در همان دوران این دو عضو انجمن دگراندیشی شدند که به دستگیری و شکنجه این دو انجامید.

پائولو در 26 سالگی تصمیم گرفت زندگی عادی داشته باشد. یک شغل عادی انتخاب کرد و ازدواج کرد. اما پس از سه ماه طلاق گرفت و از کار نیز اخراج شد. سپس با یکی از دوستان قدیمی خود ازدواج کرد و این ازدواج تا کنون ادامه پیدا کرده است. این دو برای ماه عسل به اروپا سفر کردند و پائولو با مردی آشنا شد که به او توصیه کرد به مذهب خود رجوع کند و اگر علاقه مند به جادو است به دنبال جادوی سفید برود. همچنین به وی توصیه کرد جاده سانتیاگو که یک جاده زیارتی است را طی کند. او پس از این سفر تجربیات خود را در قالب کتاب خاطرات یک مغ که اولین کتاب او بود به نگارش در آورد.

سپس در سال 1988 پس از یازده سال مطالعه در مورد کیمیاگری کتاب کیمیاگر را منتشر کرد. پس از کیمیاگر کتاب بریدا را منتشر کرد. این کتاب بسیار مورد توجه قرار گرفت و باعث شد دو کتاب قبلی او نیز مورد توجه قرار گیرند و پر فروش شوند.

کوئلیو اولین نویسنده غیر مسلمانی است که پس از انقلاب در سال 2000 به ایران آمد و با استقبال بسیار گرم از سوی مردم مواجه شد.

از دیگر کتاب های او می توان به کنار رود پیدرا نشستم و گریستم، مکتوب، شیطان و دوشیزه پریم، یازده دقیقه، برنده تنهاست و کوه پنجم اشاره کرد. کتاب های او به 56 زبان زنده دنیا ترجمه ده اند و همواره در لیست پرفروش ها قرار داشته اند.