هوشنگ گلشیری در اسفند ماه سال 1316 در شهر اصفهان متولد شد. پدر وی مناره های منازل شرکت نفت را می ساخت، از این رو در سال 1321 به علت شغل پدر مجبور به مهاجرت به آبادان شدند و تا سال 1334 در آنجا زندگی کردند و سپس به اصفهان بازگشتند. گلشیری معتقد است سال هایی که در آبادان گذراند بر افکار و احساسات وی تاثیر فراوان داشته است.
گلشیری تابستان ها مشغول به کار می شد و در مکان های مختلفی از جمله قنادی، رنگرزی و خرازی کار می کرد. او پس از گرفتن دیپلم در دفتر اسناد رسمی استخدام شد.
او در سال 1338 تحصیل در رشته ادبیات را شروع کرد. در همان سال ها با انجمن ادبی صائب آشنا شد که اتفاق مهمی برای او به شمار می رفت. گلشیری با شرکت در این جلسات با تعدادی از نویسندگان و فعالان سیاسی اصفهان آشنا شد و همین امر موجب دستگیری او در سال 1340 شد. یک سال را در زندان سپری کرد و پس از آزادی، در همان سال از دانشکده ادبیات اصفهان فارغ التحصیل شد.
هوشنگ گلشیری در سال 1339 و با جمع آوری فولکلور مناطق اصفهان کار خود را آغاز کرد و در اوایل دهه چهل با چند تن از همفکران خود مجله جنگ اصفهان را راه اندازی کرد. در سال 1348 رمان شازده احتجاب را نوشت که شهرت فراوانی برای او به دنبال داشت. این کتاب به انگلیسی و فرانسه ترجمه شد و بهمن فرمان آرا در سال 1353 با اقتباس از آن فیلمی به همین نام ساخت. گلشیری سپس در سال 1377 به عنوان سردبیر ماهنامه ادبی کارنامه انتخاب شد.
گلشیری در سال 1358 با فرزانه طاهری ازدواج کرد و صاحب دو فرزند به نام های باربد و غزل شد. احمد گلشیری و سیامک گلشیری، برادر و برادرزاده او نیز در عرصه نویسندگی و ترجمه فعالیت می کنند. او در خرداد 1379 در سن 61 سالگی در تهران درگذشت و در امامزاده طاهر کرج دفن شد. همسر او پس از مرگش بنیادی به نام هوشنگ گلشیری راه اندازی کرد که در آن جایزه هوشنگ گلشیری و کلاس های داستان نویسی برگزار می شد.
از آثار او می توان به شازده احتجاب، جن نامه، نیمه تاریک ماه، بره گم شده راعی و نمازخانه کوچک من اشاره کرد.